نامه‌ای به پسرم و همه پسران ایران در آستانه اولین روز شکفتن

پسر عزیز و باهوشم

آقا سید محمد امین میر

ای پسر ایران زمین، ای شکوفه‌ بهاری این دیار کهن،

امروز، اول مهر، نسیم دانش از هر سو وزیدن گرفته است. امروز، درهای باغ حکمت گشوده می‌شود و شما، جوانه‌های امید این سرزمین ابدی، قدم به قلمرویی می‌گذارید که جانتان را به گستردگی کائنات می‌گستراند. به تو امین جان، و به همه شما پسران ایران می‌اندیشم، با پیراهنی پاک، با کوله‌باری از شوق دانایی و هیجانی شیرین در چشمانتان، رهسپار خانۀ دوم خویش می‌شوید.

فیلسوفی می‌پرسد:

«آیا زندگی شایستۀ زیستن است؟» و پاسخی ژرف می‌دهد: ارزش زندگی در طول آن نیست، بلکه در گستره‌اش نهفته است. وسعت زندگی، در گروِ گسترش خرد، ژرفای احساس و بزرگی روح است. و این سه، گنجی است که مدرسه، نقشۀ آن را به شما می‌بخشد.

امین جان، ای پسر دلبندم؛

مدرسه، تنها جایگاه آموختن فرمول‌ها و تاریخ‌ها نیست. مدرسه، کارگاه ساختن وجود توست. برترین هدف آموزش، انباشتن اطلاعات نیست، بلکه پرورش ذهنی نقاد و قلبی تواناست. هنگامی که برگ‌های کتاب را ورق می‌زنی، گمان مبر که تنها می‌خوانی؛ تو با بزرگ‌ترین اندیشمندان تاریخ به گفت‌وگو می‌نشینی. وقتی در کلاس علوم، از ذره‌ای بینهایت کوچک تا ستاره‌ای بینهایت بزرگ سخن می‌رود، تو افق دید خویش را وسعت می‌بخشی. این وسعت، تو را از تنگ‌نظری می‌رهاند و می‌آموزد که جهان، فراخ‌تر از محدودیت‌های فکری است.

ای پسران غیور میهن؛

حکمت زندگی، تنها در کتاب‌ها نهفته نیست؛ در کنار دوستان، در زمین ورزش، در گفت‌وگوهای کلاسی نیز تجلی می‌یابد. دانشی که به عمل درنیاید، بی‌جان است. آنچه می‌آموزی، باید دستمایه‌ای برای بهبود زندگی‌ات شود. اگر فیزیک می‌خوانی، برای درک جهان پیرامون و کاستن از دردهای آن است. اگر ادبیات می‌خوانی، برای آن‌که رنج و شادی همنوعت را دریابی و دایرۀ مهربانی‌ات را گسترش دهی. مدرسه، جایی است که می‌آموزی چگونه در جامعه‌ای کوچک، شهروندی مسئول باشی؛ چگونه حق خویش بطلبی و به حق دیگران ارج نهی.

امین جان، به خاطر بسپار؛
تمدن‌ها چگونه شکوفا شده و چگونه رو به افول نهاده‌اند؟آنان که فروپاشیده‌اند، یا از دانش روی گردانده‌اند، یا از اخلاق فاصله گرفته‌اند. تو وارث تمدنی هستی که روزی پرچمدار دانش و هنر و اخلاق در گیتی بود. بار سنگین و درخشان این میراث بر دوش‌های توانای شماست. هر صفحۀ که می‌خوانی، هر مسئله‌ای که حل می‌کنی، هر بیت شعری که از بر می‌کنی، تو را شایستۀ حمل این میراث عظیم می‌سازد.

امروز، اول مهر، تنها آغاز یک سال تحصیلی نیست. امروز، شروع سفری باشکوه به درون خویش و به سوی افق‌های دوردست جهان است. امروز، روز پیوند شما با زنجیرۀ طلایی خرد است که نسل‌ها را به هم متصل کرده است.

مبادا این روزهای گرانبها را به هیچ قیمتی از کف دهید. طلای جوانی و فرصت یادگیری، گرانقدرترین سرمایۀ زندگی شماست. شاد باشید و پرسشگر. جستجوگر باشید و بی‌باک. عاشق یادگیری باشید، همان‌گونه که عاشق زندگی هستید.

سخنم را با این کلام به پایان می‌برم:
“آموزش،دانستن آنچه نیاکانمان می‌دانستند نیست، بلکه آماده کردن آیندۀ خودمان است.”

امین جان، ای پسران ایران؛ آیندۀ شما، آیندۀ این سرزمین است.
مدرسه،سپر و شمشیر شما برای ساختن این آینده است. آن را با عشق و مسئولیت در دست گیرید.
قدم‌هایتان استوار،ذهنتان هوشیار و دلتان پر از آرمان‌های بلند باد.  پدرت

اول مهر بر همگی شما فرخنده باد.

دکترمازیارمیر اول مهر 1404